نمی‌دونم کارستون یه بازی ایرانیه یا نه (چون جایی بهش اشاره نشده)، ولی چه ایرانی باشه یا نه، باید بگم که بازی خوبیه.
یه‌کم اولش حس پایاپای رو به آدم منتقل می‌کنه، ولی بعدش متوجه می‌شید که کلاً با یه بازیِ دیگه طرف هستید که اصلش بر پایهٔ حافظه و دقته. تو پایاپای هم حافظه مهمه، ولی شلوغیِ اون بازی، اصولاً اهمیت حافظه رو به حاشیه می‌بره و بازیکنا بیشتر درگیر هیجان بازی می‌شن تا چیزای دیگه.
ولی توی کارستون، مبنا دقت و حافظه‌ست، و اگه این دو فاکتور رو نداشته باشید یا نسبت بهش بی‌اهمیت باشید، قطعاً نمی‌تونید برندهٔ بازی باشید؛ مگر اینکه یکی از خوش‌شانس‌ترین انسان‌های روی کرهٔ زمین باشید.
تو کارستون، شما باید سعی کنید چهار عضو از یه خانواده رو جمع کنید. هرکس تعداد خانواده‌های تکمیل‌شده‌ش بیشتر باشه، برندهٔ بازیه.
همون‌طور که گفتم، یه‌کم شبیه پایاپایه و شما باید از دیگران طلب کارت کنید؛ که بسته به داشتن یا نداشتن اون کارت، اتفاقاتی می‌افته.
نکتهٔ مهم اینجاست که نه تنها باید حواستون به درخواست خودتون و جواب بازیکنی که ازش درخواست کردید باشه، بلکه در ادامه،باید حواستون به درخواست تک‌تک بازیکنایِ دیگه و جواب‌هاشون باشه، تا اولاً بتونید کارت‌هایی رو که می‌خواید، جمع کنید، ثانیاً کارت‌هایی رو که تو دستتون هست، از دست ندید. چون همون‌طور که شما حواستون به کارت‌های دیگران هست (یا متأسفانه نیست)، دیگران هم حواسشون به شما و کارت‌هاتون هست.
در کل باید بگم کارستون یه بازی خوبه که علاوه بر سرگرمی، به حافظه و حل مسئله هم کمک می‌کنه؛ و به همین دلیل، به‌نظرم با اینکه اوایل شاید یه‌کم بازی‌ش برای بچه‌ها سخت باشه، اما گزینهٔ مفید و مناسبی براشون می‌تونه باشه؛ به شرطی که با حوصله براشون وقت گذاشته بشه و درست راهنمایی بشن.
فقط دو تا نکته هست که اگه رعایت شده بود، واقعاً به‌نظرم خیلی بهتر می‌شد:
۱. تصویرسازی‌ها طبق فرهنگ و جامعهٔ ایرانی طراحی نشده‌ن و خیلی برای ایرانی‌ها ملموس نیست. این بازی با این تم، جای این رو داشت که این‌طوری طراحی بشه.
۲. عضو خانواده و شغلش، فقط پایین هر کارت نوشته شده که از نظر تجربهٔ کاربری، مناسب نیست و وقتی آدم کارت‌ها رو تو دستش می‌گیره، نمی‌تونه در لحظه، ببینه که این کارت، کدوم عضو خانواده‌ست و شغلش چیه! می‌شه با ترفندی،مدلِ گرفتنِ کارتا توی دست رو عوض کرد و این مشکل رو حل کرد، ولی بهتره که طراحی درست‌تری انجام بشه که بازیکن راحت به بازی بپردازه و دغدغه‌ای بابت این موضوع نداشته باشه.
به قلم حمید مهدی زاده